Skrzydła2

Wpatrywała się tępo w jego oczy. Były otwarte, co sprawiało, że chłopak wyglądał dość strasznie. Leżał na boku, by ciężar jego ciała nie uciskał na rany. To były rany po skrzydłach. Przecież je widziała. A ona wierzyła w to co widzi.

Rozmasowała miejsce, w które pielęgniarka wbiła jej igłę. Pobrali jej krew zaraz po zeznaniach u Doktorki. Teraz pozwolono jej tu chwilę posiedzieć. Uratował ją, a potem sam spadł. Przez nią. Życie jest niesprawiedliwe. To ona powinna leżeć na jego miejscu. Tyle, że ona z pewnością byłaby martwa. Nie byłoby takich finezyjnych ran. Byłby trup.

Mimo wszystko wolałaby zająć jego miejsce. Nadal była zdania, że życie nie jest dla niej, że świat po śmierci, obiecane Niebo, byłoby dla niej lepsze. Miała swoje problemy i one już dawno zaczęły ją przerastać. Może inni by sobie z nimi poradzili? Może. Ale ona nie potrafiła. I dlatego tam stała.

Spojrzała za parawan oddzielający łóżko od reszty sali. Za półprzezroczystą tkaniną dostrzegła sylwetkę Tessy Doktorki. Odbierała ona wyniki. Jej wyniki. Ciekawe, czego tam szukali. Narkotyków, alkoholu, dopalaczy? Przecież nic tam nie było. Ona o tym wiedziała, ale oni chcieli się upewnić. Jak zwykle. Niedowiarki.

Doktorka gestykulowała żywo, co wyglądało dość śmiesznie zważywszy na to, że szeptała. Po chwili jej rozmówca odszedł powłócząc nogami.

-Jesteś czysta- powiedziała niechętnie, wchodząc za parawan. Obrzuciła chłopaka czujnym lekarskim spojrzeniem. Już wcześniej ustaliła, ze chłopak zapadł w jakąś śpiączkę. Może potrwać kilka dni zanim się z niej wybudzi.

-Wiem- odparła Marcelina z uśmiechem. Wzruszyła ramionami.

-Idź do domu- poradziła Doktorka.- Nie możesz przecież siedzieć tu całą noc.

Marcelina ze smutkiem sięgnęła pamięcią do momentów przez które w ogóle się tam znalazła. O nie, nie mogła tam wrócić.

-Tak, ja… jeszcze chwilę tu posiedzę i sobie pójdę- odparła po chwili. Spuściła oczy, by Tessa nie dostrzegła łez, które zgromadziły się pod powiekami. Pani doktor wzruszyła beznamiętnie ramionami i wyszła. Zawołała coś do pielęgniarki, ale słowa te, choć bliskie nie dotarły do Marceliny.

Gdy krzyknęła zrobił po prostu to, co nakazał mu instynkt. Cofnął się. Nie sądził, że stoi tak blisko przepaści. Zamachał rękoma. Czy to ma być jego kara? Skrzydła już go nie uratują. Czuł, że powoli je traci.

Gdy uderzył o ziemię najpierw nic nie poczuł. A potem skrzydła wyłamały się z jego pleców. Kości wyrwały się ze stawów, rozerwały mięśnie i skórę. Wrzasnął i zaczął się zwijać z bólu. Jego ciało zaczęło słabnąć. Fala drgawek wstrząsnęła nim, a potem stało się to, czego bardzo pragnął. Uciekł od bólu przez odejście w śpiączkę.

Ale teraz nie będzie po prostu wolny. Musi się wytłumaczyć. Musi zrobić wszystko, by nie zesłali go do Piekieł. Musi do niej wrócić inaczej wszystko na nic i dziewczyna znów się załamie. I wtedy już nikt jej nie uratuje. I co najważniejsze, musi wrócić, bo teraz już nic jej nie chroni. Jest bezbronna, wystawiona na pokusy i na działanie Szatana. A on wie, że nawet bez skrzydeł może ją ochronić.

Znalazł się tam chwilę później. Znał dobrze biały pokój. Był znany z częstego tam bywania, bo ciągle naginał zasady. A teraz przegiął. Już raz prawie stracił skrzydła. A teraz stracił je na zawsze. Nie jest już prawdziwym Aniołem Stróżem. Bez skrzydeł nie jest silniejszy od demonów. Ale, czy na pewno? Przez tyle czasu wkuwano mu, wbijano do głowy, że bez białych skrzydełek nie będzie w stanie dobrze chronić podopiecznego przed demonami. Że dobre wyszkolenie nie wystarczy. A teraz zaczął w to wątpić. Wierzył, że tak naprawdę to jego wiara i pragnienie ochronienia Marcyśki da mu przewagę. Że nawet bez skrzydeł jest blisko Boga i ten mu sprzyja.

W białym pokoju znajdowało się jedno krzesło. Dobrze wiedział, że musi na nim usiąść. Gdy tylko to zrobił rozległ się głęboki głos dochodzący do niego zewsząd.

-Dlaczego zwątpiłeś?!

-Panie!- zakrzyknął.- Ty najlepiej wiesz, że nie zwątpiłem.

-Więc, czemu ingerujesz w moje dzieło?!

-Panie! Wybacz mą gwałtowność i nieodpowiedzialność. Wybacz, że zakłóciłem porządek twojej rzeczy. Nie pomyślałem o tym w tamtej chwili… Prawdę mówiąc, w ogóle w tamtej chwili nie myślałem… To… To było instynktowne Panie! Czułem, że mogę ją tym uratować…

-Poświęciłeś dla tej sprawy swoją służbę! Teraz ona i tak nie jest już bezpieczna!

-Mój Boże! Skrzydła nie są moją jedyną bronią przeciw złu, które na nią czeka! Moją największą bronią jest wiara! I Ty to wiesz, znasz prawdę!

-Prawda jest drogą do zbawienia!

-Prawda jest taka, że jeszcze mogę ją strzec, że nadal jestem jej Aniołem Stróżem, nigdy nie przestanę. A nawet bez skrzydeł jestem w stanie przeprowadzić ją bezpiecznie przez życie! Błagam, Panie, pozwól mi wrócić, pozwól mi ją chronić!

Zapadła chwilowa cisza.

-Wiem, że i tak znajdziesz drogę, by do niej dołączyć- odezwał się po chwili Bóg.- Nie będę cię zatrzymywał. Twoja wiara jest twoją bronią, to prawda! Naucz się ją dobrze wykorzystywać, bo gdy się złamiesz, nie będzie kolejnej szansy! Nabroiłeś, ale wiem, że w głębi serca nie miałeś złych zamiarów. Chciałeś ją chronić, więc wróć i czyń swą powinność Anioła Stróża.

-Dziękuję, Panie!

Głos już więcej się nie odezwał. Biały pokój zaczął rozmywać mu się przed oczyma. Po chwili ból do niego wrócił, ale zaraz coś go stłumiło. Miał otwarte oczy. W zasadzie nigdy ich nie zamykał. Czy teraz będzie musiał? Dotychczas nie potrzebował, mrugać, spać, czy jeść, jak będzie teraz?

Znajdował się w sterylnie czystej Sali szpitalnej, a raczej w odgrodzonej parawanem jej części. Przed nim na stołku siedziała dziewczyna. Wszędzie poznałby jej bladą skórę, czarne długie włosy i zielone oczy. Spędził z nią całe jej życie. Chyba właśnie przez to teraz dziwnie się czuł, bo… zadurzył się w niej? W swojej przepięknej podopiecznej… Tak, właśnie taka była prawda. Bóg ją znał, a i tak pozwolił mu wrócić.

-Ty żyjesz- odezwała się dziewczyna. Nie czuł strachu w jej głosie. Jedynie zafascynowanie. Wierzyła we wszystko, co widziała.- Bolą cię plecy?- spytała po chwili.

Przed moment nie zrozumiał o co chodzi, ale potem przypomniał sobie ogromny ból po stracie skrzydeł. Obejrzał się przez ramię. Rany, które powinny tam tkwić już się zagoiły. Pozostały tylko dwie bardzo wyraźne blizny.

-Nie- odparł zgodnie z prawdą.

Przez chwilę lustrowała go swoim hipnotyzującym spojrzeniem.

-Jesteś Aniołem?- spytała bez zawahania w głosie.

-Twoim Stróżem- uzupełnił jej wypowiedź.- Nie chciałem, żebyś to robiła.

Posmutniała. Po policzku spłynęły jej łzy.

Zwlókł się z łóżka z lekkim ociąganiem. Nie za bardzo wiedział, co teraz robić.

-Masz jakieś ubrania?- spytał po chwili.

Wiedział, że ma. Ukradła swojemu ojcu, gdy uciekała. Jej historia nie była taka prosta. Gdzie oni się teraz znajdowali? Hm… Na pewno na zadupiu. Jakieś sto, może nawet dwieście kilometrów od domu. Marcysia uciekła dwa dni temu, zabrała najpotrzebniejsze rzeczy, wiedziała też po co jedzie. Chciała coś zmienić. Chciała zakończyć dawne życie. Tylko dlaczego w taki sposób? Tego on nie potrafił zrozumieć. Teraz jednak nie na to był czas.

Dziewczyna podała mu dresowe spodnie i sprany, błękitny T-Shirt. Potem wyjęła z torby jeszcze parę styranych do reszty adidasów. Żadne z nich nie wyglądało dobrze. Choć biała koszula i dżinsowe spodnie Marcysi prezentowały się o wiele lepiej. Nie licząc może jej butów, które były w podobnym stanie, co jego adidasy.

Przebrał się i zwlókł z łóżka. Dziewczyna wyjrzała przez szparę, za parawan.

-Możemy iść- oznajmiła.

-Gdzie?- spytał on, choć dobrze wiedział.

-Do hotelu, mam rezerwację do końca tygodnia- oznajmiła spokojnie.- Jaki z ciebie Anioł Stróż?- spytała przekornie.

Wyjście ze szpitala nie było dla nich trudnością. Marcelina szła radośnie, z uśmiechem na twarzy, oznajmiając wszem i wokół, że właśnie ktoś dla niej bliski wykaraskał się ze szponów śmierci. Jaj maska była tak mocno przytwierdzona do twarzy, ze nawet on zdawał się nie dostrzegać w tym kłamstwa.

Szli krętymi uliczkami, którymi on jeszcze nie szedł. Jak to możliwe, że ona je znała? Może przestudiowała jakiś plan, gdy on leżał nieprzytomny? Nie ważne. Dotarli do hotelu na chwilę przed w towarzystwie kompletnej ciemności. Recepcjonistka powitała ich skinieniem głowy, a potem wróciła do przeglądania wczorajszej gazety. W ustach mięła niezbyt już świeżą gumę balonówkę. Lakier na jej paznokciach… no cóż, było go tam dużo mniej, niż miało być w zamierzeniu.

Była można rzec tak samo zadbana jak hotel. Tani, obskurny lokal, do którego nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie nawet chciał zajrzeć. Wdrapali się po drewnianych trzeszczących schodach na drugie piętro starając się nie dotykać pokrytej pleśnią, obdrapanej z farby, miejscami nawet z tynku, ściany, na której pewnie zagnieździły się już całe armie grzybów. Podłoga na piętrze wyłożona była sztywnym, upapranym błotem i Pan jeden wie, czym jeszcze, dywanem miejscami powygryzanym przez jakieś gryzonie. Ciekawe, skąd oni wzięli pomysł na takie miejsce? Pomyśleć można, ze to placówka z jakiegoś kiepskiego horroru. Jeden wielki żart.

Ich pokój też nie wyglądał lepiej. Żółta farba pogniła i w wielu miejscach poodchodziła od ścian. Sufit miał kilka ledwo widocznych pęknięć. Podłoga wyłożona kiepskiej jakości panelami i przykrywa powycieranym kocem robiącym za dywan skrzypiała w kilku miejscach. W rogu pokoju stało dwuosobowe łóżko. Na przeciwległym krańcu niewielka, niezbyt wygodna sofa towarzyszyła dwóm fotelom w służbie brudnemu stolikowi. Naprzeciw drzwi znajdowało się okno. Nie było ono czyste. Pod nim stała mała komódka. Naprzeciw niej, tuż obok drzwi, prawie przy łóżku, stała ogromna szafa z ciemnego drewna wyglądająca, jakby za chwilę miała się rozpaść.

Żadne z nich nie pokręciło nosem. Mieli niewiele pieniędzy. Marcysia miała sporo oszczędności, ale to nie wystarczy im na długo. Będą musieli pójść do pracy. On będzie się musiał nauczyć żyć jak człowiek.

Usiedli obok siebie na kanapie. Zapadła ciężka, krępująca cisza. Dziewczyna spuściła głowę i włosy opadły jej na twarz. Założyła je sobie za ucho i zaczęła przyglądać się swoim pomalowanym na czarno paznokciom.

-Jak ty się w ogóle nazywasz?- spytała nagle.- Bo wiesz, ty moje imię znasz…- dodała, gdy zobaczyła jego zaskoczoną minę.

-Ach, no… tak- odparł.- Wiesz, trudno, bym zapomniał, gdy słyszę je codziennie- uśmiechnął się ciepło. Odwzajemniła gest. Była taka śliczna, gdy szczerze się uśmiechała.

-Więc?- zachęciła go.

-Samael- powiedział po chwili. To nie była dla niego jakaś intymna sprawa. Nie. Po prostu od wieków nikt go o to nie zapytał. On znał wszystkich, a jego nikt. Taka rzecz zdarzała się dla niego po raz pierwszy. I była miła. Cieszył się, że będzie mógł wreszcie z kimś porozmawiać, że ktoś wreszcie będzie go znał.

-Ładnie- uznała dziewczyna.

-Marcysia też brzmi pięknie- oznajmił on. Dziewczyna skrzywiła się.

Nie lubiła gdy rodzice tak do niej mówili. Nienawidziła, gdy koledzy ją tak przezywali. A w jego ustach brzmiało to tak pięknie. Tak… melodyjnie, po prostu ślicznie.

-Mary- powiedziała po chwili.- Możesz mi mówić Mary, albo Merci.

Uśmiechnął się. O matko, jak on bosko wyglądał. Ale to w końcu nic dziwnego, przecież był Aniołem. Miał trochę przydługie, ciemny blond włosy, głębokie, niebieskie oczy i umięśnione ciało. Kiedy się uśmiechał na policzkach pojawiały się słodkie dołeczki… Czy można tak myśleć o własnym Aniele? Hm… Chyba nie było żadnego nakazania z tym związanego, ale szczerze mówiąc, Marcelina już dawno zapomniała wszystkie te formułki. Nie sposób było tego przestrzegać w domu pełnym ateistów. A z początku naprawdę bardzo chciała… Tyle, że… nie wyszło jej.

A teraz nadarzała się kolejna szansa.

-Co zamierzasz zrobić, jak już ci się skończą pieniądze?- spytał Samael, przerywając jej słodkie rozmyślania.

-Och- zaskoczył ją trochę tym pytaniem.- Chyba pójdę do jakiejś pracy- oznajmiła.

-Tutaj?- miał rację. To miasto było jedną wielką dziurą. Kolebką wszelkich przestępstw i zalążkiem całego zła. Tutaj po prostu nie mogło im wyjść.

-W sumie racja. Musimy stąd szybko wyjechać- powiedziała. Kwestia my nie pozostawiała żadnych wątpliwości. On nie tylko musiał, ale też chciał wszędzie z nią być. Akurat to widziała bardzo dobrze. Uwielbiał swoją pracę. Nie liczyło się dla niego, czy miał skrzydła, czy nie, czy go widziała, czy nie. To nie grało tutaj roli.

-Gdzie?

-Gdziekolwiek. Gdzieś daleko. Za granicę?

Wzruszył ramionami.

-Nie pomagasz- mruknęła.- Może Niemcy? Stuttgart? Fellbach?

-Fellbach może być- odparł on z zapałem.

-Co cię tak raduje?- zagadnęła.

-Moja wcześniejsza podopieczna tam mieszkała- oznajmił krótko.- Została zamordowana- zakończył zawiedziony.

-Przecież to nie była twoja wina- dziewczyna dostrzegła smutek na jego twarzy. Obojętnie wzruszył ramionami.

-Nie upilnowałem jej i wściekła na rodziców za namową jakiegoś kolesia poszła do klubu nocnego. No i się załatwiłem. Upiła się i gdy wracała do domu napadli na nią jacyś psychole. I koniec całkiem dobrej historii- gdy to mówił mina markotniała mu z każdym słowem. Mary nagle zrobiło się smutno. Objęła Samaela ramieniem i spuściła wzrok.  Kąciki ust Anioła drgnęły, jakby mimo wszystko chciał się do niej uśmiechnąć, nie pokazać słabości.

-Jak miała na imię?- spytała.

-Saliha. Była Turczynką- dziewczynę nagle zaciekawiło, czy jego była podopieczna wierzyła w ogóle w Boga.

-Ile miała lat, gdy… no wiesz…

-16… prawie. Za miesiąc miałaby urodziny.

-A… Wierzyła w Ciebie, w Pana?

Pokręcił smutno głową.

-Ale to nikogo nie obchodziło. Każdy zasługuje na ochronę. A ona była taka… słaba, bezbronna… Jak ty, kiedy tam stałaś- powiedział. Teraz to jej oblicze posmutniało. Nie chciała już więcej o tym wspominać. Okazała się słaba, nie poradziła sobie z własnym życiem. Ale dzięki Samaelowi dostała drugą szansę.

-Więc jak, busem, czy pociągiem?- spytał po chwili Anioł.

-Co?- spytała zdezorientowana. Ta cała rozmowa sprawiła, że zupełnie zapomniała o ich wyjeździe.-A. Pociągiem.

-Dobry wybór. W pobliżu jest dworzec- kiwnęła głową zgadzając się z nim.

Sięgnęła pamięcią wstecz.

-O siódmej pięć do Berlina- oznajmiła pewnie.

-Dziesięć, Mers- powiedział on.- Dziesięć- wzruszyła ramionami, po czym nagle uświadomiła sobie, jak bardzo jest zmęczona.

Przeciągnęła się mocno ziewając.

-Dobra, Smoku, idź spać, zanim mnie połkniesz- zażartował Samael wskazując na łóżko. Zachichotała cicho i rzuciła się na wykrochmaloną pościel. W tym momencie nie miała ochoty narzekać.

-A ty?

-Aniołki nie śpią- odparł on. Uśmiechnęła się i przymknęła oczy. Już po chwili spała.