Rozdział II

Eileen dosiadała swojej klaczy jak zawodowa amazonka. Czuła się na niej swobodnie i wprost fruwała nad przeszkodami, które tworzyły dla nich powalone konary, wąskie rzeczki, czy płoty.

Krętą ścieżką jechali galopem w stronę wodospadu. Eileen zawsze kilka metrów przed nim. Czuł się z tym dobrze, choć wolałby widzieć jej twarz. Zawsze uwielbiał wpatrywać się w jej oczy i szukać w nich tego, czego nigdy jeszcze nie znalazł, miłości.

Dotarli nad wodospad, a Eileen jak za każdym razem zachwyciła się widokiem spadających w dół kaskad wody pieniących się w miejscu styku. Chłopak odetchnął świeżym powietrzem. Potrzebował takich przejażdżek, aby oderwać się od rzeczywistości. Były wspaniałe, nawet, jeśli trwały zaledwie parę minut.

-Wyjedźmy- odezwała się nieoczekiwanie Eileen.- Weźmy konie i ruszmy zwiedzać świat!-zawołała wyrzucając w górę ręce.- Jest jeszcze tyle do zobaczenia, po co mamy tu siedzieć i gnić?- spytała.

Zsiadła z konia, zdjęła buty i skarpetki, podwinęła nogawki i usiadła na brzegu rzeki mocząc nogi w jej krystalicznej wodzie. Damen poszedł w jej ślady. Dziewczyna przykryła jego rękę swoją dłonią. Poczuł ciepło rozchodzące się po całym jego ciele.

-Nie musimy się tu marnować- powiedziała patrząc mu w oczy. Dostrzegł w nich jedynie mocną przyjaźń.

Nie wiedział dlaczego, może pod wpływem impulsu, jaki dawał mu jej dotyk, ale zgodził się uciec z Haven Of Peace. Obiecali sobie, że gdy przyjadą do domów po kryjomu spakują się, a w nocy wezmą konie i odjadą. Pierwszym punktem miała być najbliższa wioska. Z opowiadań rodziców Eileen wiedziała, że jest ona oddalona o jakieś 80 km, więc przed następnym zmierzchem powinni tam być.

Damen wrócił do domu smutny. Nie wiedział, jaką okaże się decyzja, którą właśnie podjął. Mimo próśb dziewczyny, opowiedział o tym matce. Pani Peace nie zganiła go za chęć wyrwania się z miasta rodzinnego. Była kobietą znającą życie i wiedziała, że nastolatkowie muszą gonić za własnym szczęściem, ścigając się z wiatrem. Pomogła Damenowi spakować najpotrzebniejsze rzeczy i dała kilka wskazówek.

Chłopak wdzięczny za zrozumienie matki udał się do stajni skąd zabrał Avę i Dennemarę. Gdy dotarł na umówione miejsce w lesie szczęśliwa Eileen już tam była. Przytroczyła do siodła bułanki swoje dwie torby i śpiwór i z plecakiem na ramionach wsiadła na klacz. Wcześniej przymocowała do siodła kantar, uwiąz i worek owsa. Jej koń parsknął przyjaźnie na powitanie.

Damen przytroczył do siodła swoje bagaże i wspiął się na grzbiet Dennemary. Dziewczyna pokazała mu mapę i ruszyli.

Noc była ciemna i chłodna. Otuleni ciepłymi kurtkami prowadzili konie do zaznaczonego na mapie miejsca, w którym Eileen specjalnie zostawiła rozbity namiot. Zrobiła to jeszcze przed przygotowaniami do wyjazdu.

Gdy tam wreszcie dotarli, dziewczyna przywiązała konie, a Damen rozłożył we wnętrzu namiotu śpiwory. Położyli się spać.

W Rezydencji Prezydenckiej panował chaos. Było już dawno po północy, a córki prezydenta nigdzie nie było widać. Jego żona zamknęła się w pokoju i płakała w poduszkę. Nie chciała jeść, ani pić. Zniesmaczony pan Spy przypomina sobie poranną kłótnie, a raczej monolog dziewczyny. Gdzie też może być teraz jejgo córka?

Tymczasem Eileen przewraca się na drugą stronę w śpiworze. Nie mając o tym pojęcia przytula się do Damena i wreszcie spokojnie śpi.

O poranku pierwszy budzi się chłopak. Karmi konie i sprawdza godzinę. Zostało im dużo czasu, jest dopiero świt. Chce wrócić do namiotu, do dziewczyny, ale ta właśnie wychodzi przeciągając się błogo. Jedzą małe śniadanie. Przeglądają cały sprzęt.

Mają trzy latarki, apteczkę z bandażami i jodyną, sporo płatków śniadaniowych, trochę bułek, trzy duże butelki wody, strzelbę pana prezydenta i naboje do niej, dwa koce, linę i trochę ciuchów na zmianę.

Chwilę później ruszają. Kierują się już w stronę wioski, a raczej miasteczka. Po drodze Eileen ustrzela dwa zające. Sprzedadzą je na targu.

W tym samym czasie w Haven of Peace wybucha druga bomba, zniknęły dwa konie, ich rząd i strzelba. Oprócz Eileen w mieście nie pokazuje się już także Damen Peace, ale jego matka wcale nie jest zdziwiona. Pani prezydentowa udaje się do niej niezwłocznie.

-O, pani Prezydentowa, chciałaby pani coś kupić?- pani Peace zwraca się do niej z szacunkiem, gdy tylko ją dostrzega.

-Nie, nie- kręci głową pani Spy.- Chodzi, o moją córkę…

-Ach, Eileen? Przychodziła tu często, dużo rozmawiałyśmy, bardzo miła dziewczyna…

-Ona zniknęła!- krzyczy pani Spy.

-Uciekła?- sugeruje pani Peace zastanawiając się nad czymś.- Może potrzebuje trochę swobody, odpoczynku, wolności?

-Ona zabrała strzelbę mojego męża, proszę panią, już sama nie wiem co o tym myśleć…- pani Spy rozpłakała się.

Matka Damena poklepała ją po plecach i podała gruszkę. Prezydentowa pokręciła głową, wstała i odeszła.

Zastanawiała się gdzie może być Eileen, gdy ta jechała na Avie w stronę Hungercity. Obok niej na Dennemarze siedział Damen. Rozprawiali sobie wesoło o przyszłości nie licząc się ze zdaniem innych.